ไม่คิดว่าจะเป็นไปได้เหมือนกันแฮะ
อะไรๆผิดกับที่ตั้งใจไว้มากตั้งเเต่มาอยู่ที่ญี่ปุ่น
ตั้งใจว่าคงได้เขียนอะไรเยอะเเยะ เพราะว่าว่าง
แต่เอาจริงๆแล้วกลับไม่ได้เขียนอะไรเลย
เนื่องจากการเขียนจะต้องใช้เวลาหมกตัวเงียบๆ
อยู่ในห้องกับตัวเองเป็นเวลานาน
ซึ่งคิดว่าการทำสิ่งนั้น เป็นการเสียเวลา
หนึ่งปีที่มีค่าของตัวเองในต่างบ้านต่างเมือง
มากเกินไปสักหน่อย
แต่ว่าตั้งเเต่มาก็ได้วาดรูปเยอะ
ได้มีเวลาจับดินสอปากกามาขีดๆเขียนๆ
ทำให้รู้สึกดีกับตัวเองมากขึ้น ว่ากูก็ทำได้นี่หว่า
เอาจริงๆการอยู่ในคณะสถาปัตย์เป็นดาบสองคม มีทั้งดีเเละไม่ดี
จริงอยู่เราได้เห็นของสวยๆงามๆ เห็นลายเส้นมากมายหลายแบบ
แต่ยิ่งเราเห็นมากๆ ก็เหมือนจะยิ่งหาตัวตนของเราไม่เจอ
จะวาดคล้ายแบบนี้ ก็กลัวเค้าว่าเลียนแบบ
จะทำอะไรแบบนั้น ก็มีคนทำไปเสียแล้ว
หรือจริงๆมันเป็นแค่เราที่คิดเยอะไป..
เราไม่เคยเห็นข้อดีของตัวเอง
เพราะรอบๆมีเเต่คนเก่งๆ
และก็คิดไปเองว่าเขาเหล่านั้นมีดีกว่าเรา
ขณะที่เขียนอยู่นี่ก็ได้เเต่คิดว่าเพื่อนๆกำลังจะเรียนจบกันเเล้ว
กลับไปที่คณะอีกทีก็คงไม่เจอบรรยากาศที่คุ้นตาเเล้ว
โลกกำลังหมุนไปเรื่อยๆไม่เคยหยุด บางอารมณ์ก็กลัว
กลัวว่าจะเดินตามใครๆเขาไม่ทัน
กลัวต้องอยู่คนเดียว
เป็นคนขี้เหงาที่ชอบอยู่คนเดียว แปลกไหม..
แต่การได้มาอยู่ที่นี่หนึ่งปีนับว่าคุ้มมาก และทำให้รู้สึก
ว่าตัวเองเป็นเด็กลงในมุมหนึ่ง และเป็นผู้ใหญ่ขึ้นในอีกมุมหนึ่ง
กลับไปเรียนเหมือนตอนมัธยม ไม่ต้องเครียด ได้เรียนในสิ่งที่ชอบ
คิดว่าค้นพบเก้าสิบเปอร์เซ็นต์เเล้วว่าจริงๆชอบเรียนภาษามาก
การวาดรูปทำได้เป็นงานอดิเรก ：）
แต่ก็ไม่ได้รู้สึกว่าเลือกคณะผิดแต่อย่างไร
เพราะถ้าไม่มีคณะนี้ วันนี้ก็คงยังไม่พบตัวเอง
ที่คิดอะไรแบบนี้ ที่มองโลกในองศานี้
อีกด้าน
ยังคงเป็นคนฟูมฟายเหมือนเดิม
ยังคงเป็นคนที่เอาหัวใจเป็นใหญ่
มีชีวิตวนเวียนกับความรัก เหงา เศร้า แบบเดิมๆ
แต่คิดว่าตัวเองเข้าใจโลกมากขึ้น เข้าใจตัวเองมากขึ้น
(พยายาม) เข้าใจคนอื่นได้มากขึ้น และลุกขึ้นยืนเอง
หลังจากหกล้ม ได้เร็วขึ้น.
รูปวาดเล่นในคลาสที่ชอบที่สุด ไม่มีเหตุผล.
เพลงที่ชอบที่สุดช่วงนี้ ไม่มีเหตุผล.
