จุดเล็กๆ

วางกล้องไว้บนโต๊ะแล้วพอดีเหลือบไปเห็น ถุงใสสะท้อนแสงสวยดี

นั่งทำงานแล้วไม่ได้งาน ช่วงนี้เป็นช่วงใจลอย ฤดูฝนทีไรจะเป็นแบบนี้เรื่อยเลย เหมือนมีเรื่องอยากเล่าแต่คิดไม่ออก เหมือนมีอะไรที่อยากเขียน แต่มันยังไม่จับรวมกันเป็นก้อนตัวหนังสือ ทุกอย่างลอยไปลอยมาอยูในหัว กำลังรู้สึกว่าหัวตัวเองเป็นกลายก้อนบอลลูนไปทีละนิด ทีละนิด



ไม่ได้งาน หยิบกล้องไปแนบกระจกแล้วถ่ายรูปดีกว่า

บางทีก็นึกสงสัยว่าการที่คนๆนึงนั่งเฉื่อยๆ ปล่อยเวลาให้ไหลผ่านไปเรื่อยๆ มันเป็นเรื่องผิดรึเปล่านะ ใครๆก็ชอบบอกให้ใช้เวลาว่าง (และไม่ว่าง) ให้เป็นประโยชน์ แต่แบบไหนที่เรียกว่าเป็นประโยชน์ล่ะ อันนี้ไม่เคยมีใครสอน สำหรับเราการนั่งเฉื่อยๆ เป็นอาหารอารมณ์อย่างนึง เรียกว่ามีประโยชน์หรือเรียกว่าข้ออ้างที่ดีล่ะ.




เวลาที่มองออกไปเห็นวิวกว้างๆ ในหัวโล่งๆ เรามักจะไปจินตนาการถึงกิจกรรมเล็กๆที่เกิดขึ้นตรงนั้น อาจมีคนกำลังเลี้ยงลูกอยู่ในคอนโด พนักงานทำโอทียังไม่เลิก มีคนจู๋จี๋กันในสวนสาธารณะ แม่บ้านที่อยู่ปิดออฟฟิศเป็นคนสุดท้าย คนหงุดหงิดบนถนนที่มีรถติด ยามง่วง... ตอนเด็กๆสมัยที่ยังไม่เคยนั่งเครื่องบิน เวลาที่เครื่องบินบินผ่านหัวแล้วมีไฟวิบๆ เราจะชอบคิดถึงคนที่อยู่บนนั้น รู้สึกว่ามันเป็นเรื่องตื่นเต้นที่มี 'คนบนฟ้า' อยู่จริงๆ รู้สึกดีเวลาที่จินตนาการว่าเขากำลังทำอะไรอยู่ มีชีวิตแบบไหน แล้วในทางกลับกัน คนบนฟ้าจะจินตนาการกลับมาถึงชีวิตยุกยิกอีกเป็นล้านๆที่อยู่บนพื้นบ้างรึเปล่า.




เวลาเห็นเมืองจากมุมสูงแล้วรู้สึกว่าโลกกว้างจัง ถึงจะมีอินเตอร์เน็ต มีโทรศัพท์ หรือเทคโนโลยีอะไร สำหรับเราโลกก็ไม่เคยแคบลงเลย ยังมีที่ที่ไกลแสนไกลที่เรายังอยากไปให้ถึงเสมอ ถึงเห็นร้อยครั้งในอินเตอร์เน็ต ก็ไม่เคยรู้สึกว่ารู้จักมันเลย เราคงเป็นพวกยึดติดกับอะไรโบราณอยู่ประมาณนึง.



เวลาคิดเรื่องพวกนี้ สุดท้ายก็จะจบลงที่คำถามว่า มีใครกำลังทำแบบเดียวกันอยู่บ้างรึเปล่า เราว่าในเวลาเดียวกัน โลกต้องมีคนทำเรื่องแบบนี้ในเวลาพร้อมๆกันอยู่บ้างแหละ แล้วถ้าได้เจอคนที่คิดอะไรแบบนั้นเหมือนกัน คงมีเรื่องให้อยากคุยเยอะเลย :)