want to write :)

เอาจริงๆไมไ่ด้เขียนบล๊อกมาเกือบจะหนึ่งปีแล้ว
ไม่คิดว่าจะเป็นไปได้เหมือนกันแฮะ

อะไรๆผิดกับที่ตั้งใจไว้มากตั้งเเต่มาอยู่ที่ญี่ปุ่น
ตั้งใจว่าคงได้เขียนอะไรเยอะเเยะ เพราะว่าว่าง
แต่เอาจริงๆแล้วกลับไม่ได้เขียนอะไรเลย
เนื่องจากการเขียนจะต้องใช้เวลาหมกตัวเงียบๆ
อยู่ในห้องกับตัวเองเป็นเวลานาน
ซึ่งคิดว่าการทำสิ่งนั้น เป็นการเสียเวลา
หนึ่งปีที่มีค่าของตัวเองในต่างบ้านต่างเมือง
มากเกินไปสักหน่อย

แต่ว่าตั้งเเต่มาก็ได้วาดรูปเยอะ
ได้มีเวลาจับดินสอปากกามาขีดๆเขียนๆ
ทำให้รู้สึกดีกับตัวเองมากขึ้น ว่ากูก็ทำได้นี่หว่า

เอาจริงๆการอยู่ในคณะสถาปัตย์เป็นดาบสองคม มีทั้งดีเเละไม่ดี
จริงอยู่เราได้เห็นของสวยๆงามๆ เห็นลายเส้นมากมายหลายแบบ
แต่ยิ่งเราเห็นมากๆ ก็เหมือนจะยิ่งหาตัวตนของเราไม่เจอ
จะวาดคล้ายแบบนี้ ก็กลัวเค้าว่าเลียนแบบ
จะทำอะไรแบบนั้น ก็มีคนทำไปเสียแล้ว

หรือจริงๆมันเป็นแค่เราที่คิดเยอะไป..

เราไม่เคยเห็นข้อดีของตัวเอง
เพราะรอบๆมีเเต่คนเก่งๆ
และก็คิดไปเองว่าเขาเหล่านั้นมีดีกว่าเรา

ขณะที่เขียนอยู่นี่ก็ได้เเต่คิดว่าเพื่อนๆกำลังจะเรียนจบกันเเล้ว
กลับไปที่คณะอีกทีก็คงไม่เจอบรรยากาศที่คุ้นตาเเล้ว
โลกกำลังหมุนไปเรื่อยๆไม่เคยหยุด บางอารมณ์ก็กลัว
กลัวว่าจะเดินตามใครๆเขาไม่ทัน
กลัวต้องอยู่คนเดียว

เป็นคนขี้เหงาที่ชอบอยู่คนเดียว แปลกไหม..

แต่การได้มาอยู่ที่นี่หนึ่งปีนับว่าคุ้มมาก และทำให้รู้สึก
ว่าตัวเองเป็นเด็กลงในมุมหนึ่ง และเป็นผู้ใหญ่ขึ้นในอีกมุมหนึ่ง
กลับไปเรียนเหมือนตอนมัธยม ไม่ต้องเครียด ได้เรียนในสิ่งที่ชอบ
คิดว่าค้นพบเก้าสิบเปอร์เซ็นต์เเล้วว่าจริงๆชอบเรียนภาษามาก
การวาดรูปทำได้เป็นงานอดิเรก ：）
แต่ก็ไม่ได้รู้สึกว่าเลือกคณะผิดแต่อย่างไร
เพราะถ้าไม่มีคณะนี้ วันนี้ก็คงยังไม่พบตัวเอง
ที่คิดอะไรแบบนี้ ที่มองโลกในองศานี้

อีกด้าน
ยังคงเป็นคนฟูมฟายเหมือนเดิม
ยังคงเป็นคนที่เอาหัวใจเป็นใหญ่
มีชีวิตวนเวียนกับความรัก เหงา เศร้า แบบเดิมๆ
แต่คิดว่าตัวเองเข้าใจโลกมากขึ้น เข้าใจตัวเองมากขึ้น
(พยายาม) เข้าใจคนอื่นได้มากขึ้น และลุกขึ้นยืนเอง
หลังจากหกล้ม ได้เร็วขึ้น.


รูปวาดเล่นในคลาสที่ชอบที่สุด ไม่มีเหตุผล.



เพลงที่ชอบที่สุดช่วงนี้ ไม่มีเหตุผล.