ฮ่องกงนอกห้องกรง

'สถานที่บางที่ มีเสน่ห์ตรงที่เรามีเวลาอยู่กับมันน้อยนิด'


ก่อนที่เราจะกลายเป็นคนที่เคยไปฮ่องกง เราก็เคยเป็นคนที่ไม่เคยไปฮ่องกงมาก่อน และก่อนจะเป็นคนไม่เคยไปฮ่องกง เราก็ยังเคยเป็นคนที่ไม่รู้จักฮ่องกงมาก่อนอีกแน่ะ ถ้าพูดถึงเป็ดปักกิ่งนี่รู้จัก บ่อนมาเก๊าก็พอรู้จัก ชาจีนนี่รู้ หมูเกาหลีก็รู้จัก เจ้าพ่อเซี่ยงไฮ้รู้จัก กายกรรมกวางเจารู้จัก หรือกายกรรมเปียงยางก็ยังพอเคยได้ยิน แต่ฮ่องกงล่ะ...มันมีอะไรวะ (มารู้ทีหลังว่ามีโจ๊กฮ่องกงกับทาร์ตไข่ฮ่องกง แต่ยังไงมันก็ยังดูไม่ signature เท่าอันอื่นๆที่ว่ามาอยู่ดี) เลยลองไปถามคนอื่นเค้าดู ได้คำตอบมาว่า 'ฮ่องกงมันต้องช๊อปปิ้ง'

อ้อ...เออ จะจำไว้ว่าฮ่องกงช๊อปปิ้ง


นานโขต่อมาจึงมีบุญได้ไปฮ่องกงกับเค้าบ้าง ตอนที่เราจะไปนี่เค้ามีดิสนีย์เเลนด์เพิ่มมาอีกอย่างแล้ว เราก็ท่องในใจไปว่าฮ่องกง ดิสนีย์แลนด์ ช๊อปปิ้ง ดิสนีย์แลนด์ ช๊อปปิ้ง ดิสนีย์แลนด์ ช๊อปปิ้ง...เตรียมเงินไปถลุงเต็มที่กะว่ากลับมานี่สมแมน (ชื่อกระเป๋าเดินทางใบที่เอาไป)ได้ลูกเพิ่มมาอีกสองสามใบเเน่ๆเชียว


สรุปกลับมาบ้านสมแมนก็หงอยเหงาเดียวดายกลับมาใบเดียว ส่วนเราหน้าหดกลับบ้านเงินเหลือบานเต็มกระเป๋า จนแม่ถึงกับออกปากถามว่าไม่สนุกหรือยังไง ท่าทางว่าจะกลัวเสียหน้าเพราะโฆษณาไว้เยอะว่าเราต้องชอบแน่ๆยิ่งกว่าแช่แป้ง (แล้วแช่แป้งมันแน่ยังไง)


จริงๆแล้วสนุก สนุกจนหงอยที่ต้องกลับบ้านเลยทีเดียว แต่ไม่ได้สนุกแบบระเริงช๊อปดังที่คาดไว้ แต่สนุกแบบตกหลุมรัก แม่หยิบกล้องมาเปิดดูเห็นแต่รูปสวน ทางเดิน ต้นไม้ บ่นกระปอดกระแปดว่าไม่มีรูปคนเลยแล้วก็ปิดกล้องไป อุตส่าห์หวังดีส่งพี่ที่เป็นญาติๆกันไปกับเราอีกคนท่ามกลางทัวร์คนแก่ของเพื่อนๆแม่ แกกะว่าให้ไปเป็นบัดดี้ช่วยถ่ายร่งถ่ายรูปให้ เห็นเราเป็นลูกอีช่างโพส สรุปว่าได้ไปเป็นแค่เพื่อนนั่งเรือบิน เท้าแตะพื้นเกาะฮ่องกงปุ๊บเราก็ระเริงลอยหายไปกับหมอก

บางทีการชอบเดินคนเดียวก็เป็นนิสัยที่ไม่ค่อยดีนักนะ มันอาจทำให้ใครเหงาโดยไม่รู้ตัวก็ได้.


รักแรกของเราในฮ่องกง 'สวนสาธารณะเกาลูนพาร์ค'

ภาพแรกที่ขึ้นไปเราเจอเจ้านี่

หลงรักอะไรก็ไม่รู้ที่นี่ เจ้าสวนนี้อยู่บนหลังคาร้าน stand alone ที่เรียงเป็นแนวบนถนนนาธาน มันดูไม่น่าจะอยู่ตรงนั้นแต่มันก็อยู่ มันดูไม่น่าจะเรียกว่าสวยอะไรมากมาย แต่มันก็มีอะไรบางอย่างที่ทำให้อยากนอนคลุกอยู่ที่นั่น เสพย์อากาศเย็นๆ มองดูอาม่าอากงชาวจีนเล่นไทเก๊ก ครอบครัวพาลูกเด็กเล็กแดงมาเล่นของเล่นในสวนสาธารณะ เด็กวัยรุ่นกำลังซ้อมว่ายน้ำ คู่รักจู๋จี๋กัน ทั้งหมดนี้เกิดในเวลาห้าทุ่ม..


ตรงนี้เป็นอัฒจรรย์ข้างๆสระว่ายน้ำ โปร่งมาก ลมเย็นๆโกรกมาก และมีความทรงจำที่ดีมาก

คนที่นี่ใช้ชีวิตกลางคืนในสวนสาธารณะกันเยอะดี เป็นคนไทยห้าทุ่มก็จะอยู่ตามผับไม่ก็หลับกันแล้ว


เก้าอี้มุมนี้เหงาสุดๆ ข้างๆนี้มี homeless นอนอยู่ เรายิ้มให้เค้า เค้ามองงงๆ

สี่วันที่อยู่ในฮ่องกง พยายามจะเดินซื้อของ แต่ก็หลงมาที่นี่ทุกวันเลย แถมวันที่สองเดินหลงหนักไปถึง star venue เป็น shock space สำหรับเรา เพราะมันซ่อนอยู่หลังโรงแรม ทีแรกเดินเข้าไปเพราะคิดว่าเป็นสวนอะไรสักอัน ปรากฏว่ามันเป็นที่เที่ยวดังของที่นี่อีกแห่งนึง แต่เราไม่รู้เพราะไม่ได้ศึกษามาก่อน เป็นทางเดินริมทะเลที่ปกติจะมองเห็นไฟแสงสีของเมืองฮ่องกงอีกฝั่งเกาะหนึ่ง แต่วันที่เราไปหมอกจัดมาก ไม่เห็นตึกเห็นไฟอะไรเลย เป็นเงาสีๆรางๆ แต่เรากลับชอบแบบนี้มากกว่า มันดูสวยและเหงาดี


star avenue



ทางเดินยาวๆ บรรยากาศเหงามาก

ที่นั่นเราเจอใครคนนึง เป็นการพบกันแบบบังเอิญที่มีความสุขมาก ได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกันสี่ชั่วโมง เป็นสี่ชั่วโมงที่มีความสุขก่อนจะแยกย้ายกันไป เราตัวลอยๆเหมือนฝัน ไม่รู้ว่าจริงไม่จริง จนวันต่อมาต้องเดินกลับไปตามทางเดิม ย้อนรอยไปดูว่าที่ตรงนั้นมันมีอยู่จริงไหม กลับไปซึมซับความทรงจำก่อนกลับบ้าน


ภาพตอนกลางวัน ถ่ายตอนสายของอีกวันนึงที่เดินย้อนกลับไป



รูปนี้ถ่ายยากมาก ต้องตั้งเวลา วางกล้องบนกระเป๋าไม่ให้มันเอียง แถม
ต้องวิ่งเอาหัวมุดใต้ราวออกไปนั่งแอคท่าให้ทันเวลา เสียวตกอีกต่างหาก



เมืองไกลๆ

เพราะแบบนี้แหละ กลับมาถึงได้เหงาๆ


แต่จริงๆแล้วเราอาจหลงรัก เกาลูนพาร์ค เพราะเรามีเวลาอยู่กับมันน้อยนิดก็ได้
ถ้าเราได้อยู่กับมันอีกสักเดือน มันก็คงไม่ต่างอะไรกับสวนลุมล่ะมั๊ง


ภาพวันสุดท้ายก่อนกลับ คุณตาคุณยายคู่นี้น่ารัก



มันน่ารัก มันมีคุณค่าเพราะมันมีเวลาจำกัด

:)