วันฝนตก

หลายคนชอบอากาศหนาว บางคนชอบอากาศร้อน แต่แค่ไม่กี่คนที่ชอบอากาศชื้น
หลายคนชอบความสนุก บางคนชอบความสงบ แต่มีไม่กี่คนก็ชอบ ความเหงา.


ต้นไม้ข้างหน้าต่าง

วันไหนฝนตก ฟ้ามืด อากาศเย็นๆจะชวนให้รู้สึกเหงาเป็นพิเศษ แต่ก็ชวนให้เรารู้สึกชอบเป็นพิเศษเช่นกันเคยเก็บมานั่งสงสัยดู คิดว่าบางทีเราอาจไม่ได้ชอบที่เจ้าตัวความเหงาก็ได้ แต่ชอบที่เวลาแบบนี้คงมีคนเหงาอยู่เยอะกว่าเวลาอื่น การได้รู้ว่ามีคนเหงาอยู่เหมือนๆกัน มันก็ช่วยให้ในความเหงาอบอุ่นขึ้นบ้างคล้ายๆที่เค้าว่า
'หนามยอกก็ต้องเอาหนามบ่ง' (เหมือนจะเกี่ยวและเหมือนจะไม่เกี่ยว)


ลองปรับให้เป็นสีเทา

นั่งกดกล้องเพลินๆอยู่ข้างหน้าต่างสตาร์บัค มีความสุขที่รู้สึกว่าโลกของตัวเองกำลังหมุนช้ากว่าคนอื่น นั่งดูคนวิ่งผ่านหน้าต่าง มีร่มหลายสีอยู่บนถนน ถ้าได้มองจากมุมสูงคงจะสวยน่าดู เวลาฟ้าเป็นสีเทา เวลาที่ห่าฝนทำให้เรามองเห็นไม่ค่อยชัด อะไรๆมักดูสวยกว่าความเป็นจริง (แม้แต่ตัวเอง ฮ่าๆ)


เงารางๆข้างนอกน่าสงสัยดี ทั้งที่ถ้ามันชัดก็ไม่เคยรู้สึกว่ามันสวยเลย


นั่งมองไปเจอโรงหนังสยามที่โดนเผาไปหมดเเล้ว มองลึกเข้าไปในความมืดที่คิดว่าชอบ แต่แบบนี้กลับไม่ใช่ 'ซาก' พวกนี้ทำให้เห็นเส้นบางๆของความรู้สึกที่เรารัก และ เกลียด ความต่างของความเหงา กับความวังเวง มันคล้ายกันมาก แต่ก็ต่างกันมากด้วยเหมือนกัน



ข้างในยังคงมีร่องรอยเดิมๆที่เราเคยเดินผ่าน แต่ก็พังจนแทบจำไม่ได้

โรงหนังสยามมีแต่กลิ่นของความหลังกับความวังเวง ทุกครั้งที่เดินผ่าน รู้สึกเหมือนมีเสียงร้องไห้ดังออกมา ไม่ใช่แบบหนังสยองขวัญนะ แค่รู้สึกว่าโรงหนังกำลังร้องไห้ แค่รู้สึกว่ามันอยากกลับมา เราก็อยากให้มันกลับมาเหมือนกัน แม้จะไม่ได้ดูหนังที่นั่นบ่อย อุดหนุนของเค้าไม่มาก แค่เดินผ่านทุกวัน แต่ก็อดคิดถึงไม่ได้

เรามักไม่รู้ว่าเราผูกพันกับอะไร จนกว่ามันจะหายไป แล้วใจเราหายตามไปด้วย.


คิดถึง.


ฟังเพลงนี้ไม่ว่าเวลาไหนก็รู้สึกเหมือนได้แตะกระจกเย็นๆตอนฝนตก ผู้หญิงคนนี้เสียงดีจัง :)



someday it ould lead me back to you.